Niet ieder kind is psychiatrisch geval

Ik zou er op voorhand geen antwoord op hebben. Het beeld dat Aleid Truijens schetst lijkt in het geheel niet op mijn eigen ervaringen op de lagere school. Hoe komt dat? Is mijn geheugen zo gebrekkig?

Ik dacht het niet. Al lang vermoed ik dat kinderen al op heel jonge leeftijd geconfronteerd worden met dingen die mijn generatie vroeger niet kende (ik ben 50). Ik noem er enkele:

1. enorme ‘overprikkeling’. ’s Ochtends al voor de televisie zitten. In plaats van samen ontbijten zit je nu een uur, als het niet langer is, voor die lichtbak.

2. bestaansonzekerheid van de ouders (en dat geldt in tijden van crisis, zoals nu, al helemaal). Vroeger waren ‘vaste’ beroepen veel gangbaarder dan nu. En kinderen pikken die onzekerheden feilloos op.

3. echtscheiding is veel frequenter. En ik denk dat er geen twijfel over bestaat dat een scheiding altijd traumatiserend is voor de kleinen. Geen enkele vorm van zalvend gezwets kan dat verhullen.

Dat zijn maar drie factoren, maar ik maak me sterk dat ze ieder voor zich bijdragen aan de fenotypische (uiterlijke, gedrags-)afwijkingen van kinderen. Die hoeven lang niet altijd een genetische oorsprong te hebben, en zelfs als die er is, dan nog geldt: hoogstwaarschijnlijk kan een genetische aanleg voor bijvoorbeeld ADHD alleen tot uiting komen als er sterke omgevingsfactoren een rol gaan spelen.

Het is inderdaad zo dat ieder kind tegenwoordig een etiket krijgt dat niet volgens de gemiddelde norm grootkomt. Het is bijna knap hoeveel etiketten men daarvoor “verzonnen” heeft. Het lijkt bijna of kinderen geen individuele eigenheid meer mogen bezitten. Wat ik me persoonlijk wel afvraag is of die 25 % wel klopt en of ik daarvan moet schrikken. 75 % bezit als kind dus geen individuele eigenheid. Dat is eng!

Helemaal mee eens, we zijn denk ik doorgeschoten. Zeker waar het ADHD betreft, nooit een stoornis gezien die zo aan inflatie onderhevig is zeg. Als je als opvoeder faalt, je stelt nooit grenzen en je kind leeft op de producten van Haribo en Fristi’s, en vervolgens een doorgedraaid kind hebt kun je je beroepen op deze stoornis. Dat wordt dan ook veelvuldig gedaan. Terwijl in de VS ADHD vooral vastgesteld wordt a.d.h.v. hersenscans.

In marktdenken is het voortdurend aanboren van nieuwe markten anders heel normaal, hoor.

@ Frank Lenssen

Je weet duidelijk niet waarover je het hebt. Een kind die Asperger heeft, heeft dat heus niet van t.v kijken, ouders die gaan scheiden enzovoort. Het afwijkend gedrag, naar onze maatstaffen, van het kind is als het ware al ingebakken bij zijn/haar
geboorte. Dat gedrag komt bijna altijd aan het licht als dat kind op een basisschool terrecht komt, door dat het kind niet goed kan functioneren in een groep

@jeroenadeltje (12:34u) –

ik had het niet specifiek over Asperger, ik ben niet gek. Ik had het over afwijkend gedrag in het algemeen, gerelateerd aan veranderingen in levensstijl over de voorbije decennia.
Desgewenst kan ik je natuurwetenschappelijke publikaties doen toekomen over Asperger, ADHD, autisme, hun genetische oorsprong, en de invloed van omgevingsfactoren.

Dat afwijkende gedrag zit m.i. helemaal niet uitsluitend ‘al ingebakken bij zijn/haar geboorte’. Kinderen kunnen enorm beïnvloed worden door gebeurtenissen in de nabije omgeving.

Ik blijf erbij dat echtscheiding, gebrek aan knuffelen, al te vaak afwezige ouders, en overprikkeling tot dramatische gedragsafwijkingen kunnen leiden.

Wees gerust, ik weet waar ik het over heb.

Hè, hè, eindelijk eens een geluid in deze tegendraadse richting. Het medicaliseren/psychiatriseren (DSM) wat sinds pakweg 1975 gewoonte is geworden vergt uiteindelijk veel slachtoffers.
Er is een rigide norm ontstaan voor de ‘normalen’, niet alleen bij kinderen, maar zeker ook bij volwassenen.
Er is nauwelijks ruimte meer voor die wat aparte buurman, voor die wat in zichzelf gekeerde collega, voor die wat vreemde (volgens wie?) buurvrouw die haar eigen opvattingen heeft over een leuke voortuin.
Daar moet allemaal bemoeizorg (echt, een ‘officieel’ woord tegenwoordig) tegenaan. Betutteling, dwang, medicatie, opbergen zijn de gevolgen. Alles in het teken van een ‘normale’ maatschappij.Ooit een normaal mens ontmoet? En? Beviel het? (Dank Loesje)

Het zou goed zijn eens een onderzoek te doen naar het aantal psychiatrische stoornissen bij psychologen.

Het is al jaren een publiek geheim dat veel jongeren Psychologie gaan studeren omdat ze op school zijn gepest, geen vriendje of vriendinnetje konden krijgen etc.

Misschien willen psychologen wel zoveel mogelijk “afwijkingen” diagnostiseren, zodat hun eigen afwijkingen minder opvallen.

Tweede voordeel is natuurlijk dat deze “hulpverleners”industrie er financieel zeer wel bij vaart.

wie dit leest is gek
(op reageren)
(of niet reageren)
(of iets anders)
(zie maar)

Vrijwel geen enkel kind zou in eigenlijke zin als een psychiatrisch “geval” moeten gelden. Dat de meeste ouders (c.q. verwekkers) tegenwoordig op zo’n ziekelijke – want volstrekt neurotische en narcistische – manier alleen nog maar op zichzelf, het zinloos accumuleren van eigendommen en hun carrière gefixeerd zijn, daar kan zo’n kind toch niets aandoen?

Dat met name kinderen uit de wat minder gefortuneerde kringen, mede op instigatie en met goedkeuring van bovenstaande “gevallen”, tegenwoordig massaal en systematisch met amfetamine worden gedrogeerd, mag in dit verband natuurlijk wel de àllergrootste schande heten. Want het enige wat deze kinderen willen zeggen, is dat de ouderen een volledig vergiftigde en ook in emotioneel opzicht onleefbare wereld voor hen achterlaten: www.youtube.com/watch?v=c p8tKU…

Het percentage suïcide is inderdaad een van de allerhoogste onder psychiaters. Ik denk niet dat dat komt omdat deze beroepsbeoefenaars ‘gekker’ zijn dan anderen. Wel omdat dat werk erg belastend kan zijn zodat je je er op twee manieren tegen kunt beschermen: zelfmoord (heel soms) of een arrogante houding als ‘afwijkingen-expert’ (vaak).
Dertig jaar geleden leverde de laatste houding hoon op. Tegenwoordig vraagt de maatschappij om deze houding, overal een etiket op plakken en ja, daar zijn deze mensen op getraind.
Ik schreef al, er is een heel gezelschapsspelletje omheen gebouwd: DSM-en. In een zaal vol psychiaters is bij handopsteken een heel boekje gemaakt: bij ‘zoveel van zoveel symptomen’ kan men een getal roepen. Bij dat getal hoort dan een officiële stoornis.
Je begrijpt dat ik weinig zie in dat catalogiseren van die generaliserende stoornissen.
Ik zie meer in die houding van 30 jaar geleden. Samengevat: er zijn allerlei mensen (kinderen) met allerlei aanleg en ontwikkeling. Een professional helpt dan een uniek individu, niet een vertegenwoordiger van een rammelend concept!

Wat een verademing, deze column van Aleid Truijens.
Ik ben het wel eens met de reactie van Frank Lensen. Ik ben moeder en oma. Als ik het verschil zie tussen hoe mijn kinderen groot werden, en hoe dat gaat bij mijn kleinkinderen, denk ik altijd: wat ben ik blij dat ik in deze tijd geen kinderen hoef groot te brengen! Bij ons in huis was vastigheid, rust, veiligheid. Het thuis was de plek waar kinderen tot rust konden komen, zichzelf konden zijn. Wij deden spelletjes in het weekend, maakten samen wat muziek, gingen wandelen o.i.d.en in vakanties mochten de kinderen lekker uitslapen en doen wat ze zelf wilden.
Wat zie ik bij mijn kleinkinderen: tussen de middag naar de opvang, na schooltijd naar de opvang, vakantieperiodes naar de buitenschoolse opvang. Op hun vrije woensdag moeten ze naar zwemles, naar sportles. Kinderen zijn tegenwoordig hartstikke moe! Je kunt ze geen groter plezier doen dan ze een week te logeren vragen want hier worden ze vertroeteld, er is geen haast en er is geen moeten. We sjouwen samen door de bossen, gaan naar de speeltuin, doen spelletjes of gaan wat knutselen. Je ziet ze gewoon tot rust komen! Natuurlijk deden we dat ook niet aldoor toen we zelf kinderen hadden, daar was niet altijd tijd voor. Maar ik blijf erbij: het leven voor kinderen is tegenwoordig te hectisch, te vol van prikkels. Het is de veranderde maatschappij die de oorzaak is van al die “afwijkende” kinderen! Voor geen goud zou ik willen ruilen met de ouders van nu!

@Piet2 (13:06u) –

met alle respect: dat catalogiseren gebeurt uiterst behoedzaam en omzichtig. En het is nodig. Laat ik U een voorbeeld geven:

– in de Middeleeuwen dacht men (de chirurgijn/kapper?) dat mensen met compulsies door de duivel bezeten waren. Dus werd exorcisme toegepast. Ik heb geen succespercentages kunnen vinden.

– later kwamen Kraepelin en Freud. Het concept van ‘id, ego, superego’ werd razend populair. Gesprekstherapie ook. Succespercentages? Weet ik niet.

– in de moderne tijd werden, eerst door ‘serendipiteit’ (bij toeval) antidepressiva ontdekt. Tegelijkertijd konden werkgroepen in Frankrijk laten zien dat verschillende vormen van dwangstoornissen in verschillende hersengebieden gelocaliseerd zijn. De medicijnen bleken effectief tegen dwangneurose. Met die Franse resultaten in de arm is men nu bezig om het geheim van die ziektes verder te ontrafelen. En dat gaat lukken. Dan zal voor elk type dwang een andere medicatie (of: meerdere vormen) gevonden gaan worden. De indeling die nu in DSM-IV staat zal dan (in V, of VI) verder verfijnd gaan worden.

Dat is, zéér beknopt, de realiteit en het nut van het indelen. Met de psychiatrie/psychologie van dertig jaar geleden schieten we niets op, we gaan alleen terug in de tijd, en het lijden van de patiënten zal weer toenemen. Dat moet toch niet?

Vriendelijke groet, F.L.

Weet niet of het willens en wetens is maar dit klopt absoluut niet:

Het medicaliseren van ‘probleemkinderen’, zoals Rob Oudkerk dat wil in Amsterdam, biedt geen oplossing.

Heb Rob op tv horen zeggen dat hij absoluut niet alleen voor de oplossing middels medicijnen ging. Nu vertrouw ik de rest van je (verkeerd) beeldvormende stukje ook niet meer.

stel dat we ineens zouden accepteren dat mensen van elkaar verschillen dan zou
1)de farmaceutische industrie een groot probleem hebben (hoofdoorzaak)
2)we moeten eindelijk erkennen dat ons onderwijs een falend en onmensenlijk systeem is en dat kost wederom geld
2a)dan moeten we ook erkennen dat het systeem van je kapotwerken en je kinderen in de opvang opsluiten te idioot voor woorden is
3)dan kan wilders wel inpakken met zijn idiote partij gezien hij juist de gene is die afwijkend gedrag keihard wil bestraffen

@Frank Lenssen,

Dank voor de reactie.

Mijn kernpunt is dat het categoriseren (want dat is de DSM) wordt verward met individuele diagnoses. Een individu is niet exact te vangen in een categorie. Er zit overigens erg veel overlap tussen die categorieën in de DSM.
Om goed te behandelen heb je mijns inziens toch echt die individuele diagnose nodig. En dat was enige tientallen jaren geleden meer de gewoonte dan nu. Ik vond dat beter.

Overigens wil ik uiteraard echt niet terug naar de middeleeuwen, ook niet naar Freud trouwens. Hij is wetenschappelijk niet echt door de toets der kritiek gekomen. Evenmin trouwens als de werkzaamheid van antidepressiva, welke nu door bijna een miljoen Nederlanders worden geslikt. Wetenschappelijk is de werkzaamheid hiervan nogal omstreden.

Terug naar het artikel: ik zou graag een ontwikkeling zien in de maatschappij waarin er weer meer plaats is voor gewone rare snuiters zonder etiketten. Als het etiket echt helpt, prima, maar anders niet.

En ik ben het zeer eens met uw aandacht voor de eeuwige nature/nurture discussie. In gewone taal: het grote belang van omgevingsfactoren.

Vriendelijke groet.

Sprankelbekje schreef op 28-04-2009 13:35: “stel dat we ineens zouden accepteren dat mensen van elkaar verschillen dan zou 1) de farmaceutische industrie een groot probleem hebben […]”

Nou, Sprankelbekje, dat hèbben ze eigenlijk al:

preview.tinyurl.com/2c4qcb
(Cosgrove e.a.: “Financial Ties between DSM-IV Panel Members and the Pharmaceutical Industry”

pn.psychiatr yonline.org/cgi/co…
(Steven Sharfstein:”Big Pharma and American Psychiatry: The Good, the Bad, and the Ugly”)

Vandaar misschien dat ze tegenwoordig ook zulke agressieve campagnes voor allerlei vage vaccinaties voeren, waarvan de wèrkelijke effecten (zeker die op de wat langere termijn) maar heel onduidelijk of zelfs onbewezen zijn?

Daarbij wil ik trouwens nog even toevoegen dat de geestelijke gezondheidszorg door bezuinigingen ook geen knip voor de neus waard is en dat de kans dat er gewoon een willekeurige sticker op een persoon wordt geplakt met de daarbijbehorende medicatie bijzonder groot is.

Een mij uit het hart gegrepen column. En het lijkt er nu ook op dat met terugwerkende kracht ouderen bij zichzelf adhd, asperger en wat al niet gaan ontdekken.

Jammer genoeg blijft het boek “The myth of the hyperactive child” van Schrag & Divoky nog steeds onverkort waar: het beschrijft een zichzelf in stand houdende toestand.

Namelijk dat “normaal” wordt gedefiniëerd als aangepast op de heersende mores. Waarbij de heersende mores een vage wensdroom is en daarom ook veranderlijk.

Dus zodra op al het “deviante” gedrag een labeltje kan worden geplakt (en eventueel behandeld) dan geeft dat een veilig gevoel voor de zich “normaal” gedragende mensen: zij zijn immers niet de afwijking.
Dat karakter en individualiteit altijd een garantie zijn voor pluriform gedrag, wordt hier terzijde geschoven. Normgedrag is wensgedrag: de kudde niet in gevaar brengen.

Buiten dat er wel degelijk gedragsstoornissen bestaan, dan toch niet in die mate dat een onevenredig groot deel van de populatie daaraan kan lijden; en dat in één schoolklas een staalkaart aan deze stoornissen voorkomt is statistisch al ongeloofwaardig, maar zeker niet in een zeer groot percentage van alle schoolklassen, zoals de geluiden uit de praktijk ons willen doen geloven.

Men moet zich dan óók af gaan vragen aan welke gedragsstoornissen leerkrachten lijden of geleden hebben: dat juist zij een kaste van reinheid zijn is dan ook niet geloofwaardig meer.

“”@ frank Lenssen
later kwamen Kraepelin en Freud. Het concept van ‘id, ego, superego’ werd razend populair. Gesprekstherapie ook. Succespercentages? Weet ik niet.””De resultaten van de “behandelingen” van deze therapeuten waren miniem.

“@ Bert Hollestelle
Vandaar misschien dat ze tegenwoordig ook zulke agressieve campagnes voor allerlei vage vaccinaties voeren, waarvan de wèrkelijke effecten (zeker die op de wat langere termijn) maar heel onduidelijk of zelfs onbewezen zijn?””Je moet niet de fout maken de zeer subjectieve geestelijke gezondheidszorg te vergelijken met de veel objectievere lichamelijke gezondheidszorg.De effectiviteit van vaccinaties is zeer nauwkeurig te bepalen (maar varieert zeer tav verschillende zieken en vaccins) en het nut van allerlei “praattherapieën” is meestal zeer discutabel ( hoewel de praatdeskundigen ons willen doen geloven dat ze wel zeer nuttig zijn).

Het paradijs der: ‘normalen’ moet ook ruimte bieden aan rare snuiters, zo aou het in de praktijk moeten zijn. Het probleem ligt nog niet eens zozeer op school, als wel in de periode daarna.
Mijn zoon is zo’n: ‘rare snuiter’. Na een fantastisch HAVO-examen gedaan te hebben studeert hij momenteel accountancy. De studie lijkt hem op het lijf geschreven: hij kan het intellectueel prima aan, vindt het leuk en interessant, is gemotiveerd en positief ingesteld. Helaas heeft hij wat moeite met sociale contacten, en het kost hem meer tijd dan gemiddeld om zijn draai te vinden in een nieuwe sociale situatie. Deze tekortkoming dreigt hem noodlottig te worden. Zijn stage, een verplicht onderdeel van zijn studie, is door het stagebedrijf afgebroken omdat het, naar hun zeggen, teveel tijd kostte om hem in te werken. Dat ze een uitstekende, gemotiveerde werknemer aan hem zouden kunnen hebben als ze die extra tijd wel zouden nemen, telt blijkbaar niet. Zijn school gaat met het stagebedrijf mee en heeft hem al gesuggereerd om: “iets anders te gaan doen”, zonder echt duidelijk te kunnen maken wat dan wel. Hij heeft zichzelf nu uit arren moede laten diagnosticeren, en daar is Asperger uit gekomen.
En hoe nu verder? Wanneer hij blijft aanlopen tegen bot onbegrip en weigering om in hem te investeren komt hij misschien wel in de Wajong terecht, of moet hij ver onder zijn capaciteiten gaan werken. Wat is dit voor een waanzinnige verspilling van maatschappelijk kapitaal?
(Excuses voor het pseudoniem. Het gebruik van pseudoniemen is niet mijn gewoonte, maar ik wil de privacy van mijn zoon beschermen)

Positieve insteek en titel van dit verhaal, maar niet heus.

Van een mug een olifant maken is ook een kunst (maar bagatelliseren natuurlijk ook)

De hulpverleningsindustrie, zoals hier al eerder gesuggeerd, zou inderdaad een rol kunnen spelen.

Waar het verder aan ligt weet ik niet, het zal wel weer wetenschappelijk aangepakt worden

@ Een vader

De diagnose bij uw zoon,in dit geval Asperger, varieert per “hulpverlener”. Een goede kans dat als uw zoon naar een andere psychodeskundige gaat , er weer een ander etiket op geplakt wordt. De GGZ is al sinds zijn ontstaan een zeer discutabel en subjectief gebeuren, waar we niet al te veel waarde aan moeten hechten!!!

U kunt wellicht als intelligente vader een veel beter oordeel over uw zoon vellen dan al deze deskundigen. Ik ben het met u eens dat een goede werkkring , waar men wat extra geduld en inlevingsvermogen heeft, veel meer waard is dan een hele lading “hulpverlening”.
Accountancy lijkt mij toch een goede keus voor iemand met wat sociale contactproblemen.

@Piet2 (13:40u) –

dank voor Uw verhelderende reactie. Ik denk dat wij een heel eind gelijk op gaan, en dat het corresponderen met een onbekende in dit kader wel eens misverstanden kan opleveren.

Nu U het zó formuleert, kan ik inderdaad het nut van een individuele diagnose inzien. Men streeft daar overigens wel naar, maar bezuinigingen en een vergaande bureaucratisering maken dat wel moeilijk. Zou de zorg erin slagen haar eigen waterhoofd (zeer breed en duur betaald management) eens flink af te tappen, dan zouden de diagnoses beter worden, daar ben ik van overtuigd.

Met antidepressiva is er ook een probleem. De nieuwere generaties daarvan werken prima bij mensen die ook werkelijk lijden onder depressie, en ook bij hen te maken hebben met compulsies. Ik heb wel het gevoel dat ze soms makkelijk ook aan anderen worden gegeven, mensen bij wie de onderliggende problematiek eigenlijk niet moeilijk te ontcijferen is. Kijk, dan ben je eigenlijk vooral aan symptoombestrijding aan het doen. Echte depressie is persistent, zwaar, en niet conform de gewone levensproblemen van de patiënt. Maar aanhoudende somberheid kan ook komen door een gebrekkige relatie, zeer slechte arbeidsomstandigheden, enzovoort – ik zou dan niet van MDD (major depressive disorder) willen spreken.

Ja, ik pleit ervoor om mensen zoveel mogelijk zichzelf te laten zijn, en hen die van een standaardnorm afwijken toch vooral zichzelf te laten zijn.

klaas de Jong schreef op 28-04-2009 14:05: “Je moet niet de fout maken de zeer subjectieve geestelijke gezondheidszorg te vergelijken met de veel objectievere lichamelijke gezondheidszorg.”

Om te beginnen MOET ik helemaal niets, Klaas, en al helemaal niet van een ander.

Tn de tweede plaats waag ik te betwijfelen of die lichamelijke gezondheidswetenschap nu wèrkelijk zoveel objectiever zijn: ze lijkt meer op ziekte dan op gezondheid georiënteerd, weet zeer ernstige ziektes – zoals kanker – nog altijd alleen maar met bijzonder agressieve, veelal aan de oorlogsindustrie ontleende, middelen te bestrijden, en ook de financiële belangenverstrengeling met allerlei ziekmakers van economische en ecologische aard lijkt me – alleen al op basis van historisch onderzoek – nogal evident.

Terwijl al lang en breed bekend was dat met name teer longkanker kon veroorzaken en de tabaksindustrie moedwillig extra nicotine aan haar producten toevoegde om de consument sneller en effectiever verslaafd te maken, hebben vele artsen en wetenschappers zich tientallen jaren lang nog geleend om sigaretten als onschadelijke gezondmakers te promoten: preview.tinyurl.com/d8ufwp

Er is niemand die mìj kan wijsmaken, dat dit t.a.v. bijvoorbeeld genetisch gemodificeerde organismen, GSM- en UMTS-straling en allerlei moderne, “geavanceerde” geneesmiddelen niet òòk het geval zou kunnen zijn. Dat de strijd om de waarheid vaak een hele heftige is, waar wereldwijd gigantische sommen geld mee zijn gemoeid is heel wat anders: andere, potentieel effectievere alternatieve geneeswijzen geen enkele kans gunnen bewijst nog lang niet dat je als gezondheidsindustrie per definitie ook op het goede spoor zit.

Over de rol die omgevingsfactoren bij het ontstaan van ziektes kunnen spelen zijn natuurlijk al hele boekenkasten volgeschreven. Over het dilemma waar de moderne gezondheidszorg nu voor staat heeft de gepromoveerde Nederlandse arts en onderzoeker Rudy Rijke ooit een aardig boek geschreven. Hij heeft z’n geesteskind kennelijk met nadruk “Op zoek naar gezondheid” gedoopt. Want, zoals de *blurb* op de achterkant zegt, heeft de (Westerse) medische wetenschap “gezondheid” tot nu toe altijd vooral als “afwezigheid van ziekte” gedefiniëerd, en in feite weinig of geen nieuwe kennis ontwikkeld over wat gezondheid zèlf nu eigenlijk is.

www.lemniscaat.nl/dynamic/boek…

Correctie op 28-04-2009 15:27:

Ben blijkbaar aan wat verse koffie toe, m’n tik- en stijlfouten beginnen ernstige vormen aan te nemen:

“In de tweede plaats waag ik te betwijfelen of die lichamelijke gezondheidswetenschap nu wèrkelijk zoveel objectiever ìs: ze lijkt meer op ziekte dan op gezondheid georiënteerd, weet zeer ernstige ziektes – zoals kanker – nog altijd alleen maar met bijzonder agressieve, veelal aan de oorlogsindustrie ontleende, middelen te bestrijden, en ook de financiële belangenverstrengeling met allerlei ziekmakers van economische en ecologische aard lijkt me – alleen al op basis van historisch onderzoek – nogal evident.”

De vraag blijft, wat je als onderwijzer met zo’n geëtiketteerde leerling aanmoet. De kwaal blijft hetzelfde, met of zonder etiket. Ik zou als leraar in het VO erg blij zijn met een pil tegen dyslexie, maar die is er nog niet. Was die er, dan had ik nu een grote voorraad in mijn klas. Zolang de kwalen niet te verhelpen zijn heeft het etiket ook geen zin. Zeker in het beroepsleven, zoals vader ‘Een vader’ hierboven treffend beschrijft.

Als ouder ben je NIET blij als er iets is met je kind. Het is Godsonmogelijk om een nieuwe school voor je kind te vinden. Ik heb de disgnose vijf jaar ontkend en in die tijd wel aan mezelf gesleuteld. Omdat ik dacht dat alles aan mij lag.
Overigens heb ik ook wat en je kunt het ontkennen Aleid, maar mijn hersenen verwerken visuele informatie niet verder. Ik vergeet terstond wat ik zag. Je kunt wel honderd keer proberen je baan te houden, heb ik ook gedaan, maar je vliegt er uit. En kinderenmet met mijn probleem bezorgen leerkrachten vele uren (hebben eigenlijk speciaal onderwijs nodig). En jongeren hebben altijd mislukte stages. Nee hoor Aleid, oordeel pas als je weet wat het inhoudt. Ik nodig je uit en loop met me mee als ik een dag vrijwilligerswerk doe op de sportclub of een school. Er komt niets uit mijn vingers, hoe hard ik ook mijn best doe. Als iemand iets praktisch tegen me zegt, weet ik NOOIT waar hij / zij het over heeft. Hoe simpel het onderwerp ook is. Pas als je hier hebt meegelopen, mag je een oordeel vellen.
Of verplaats je in mijn zoon met Asperger. Het is of ieder Chinees praat, hij begrijpt niet wat je bedoelt. Het is op je leeft met een gehoorapparaat in dat luid aanstaat, terwijl je gehoor normaal functioneert. Houd op met dit populistische gekwetter dat problemen niet bestaan.

En ik groeide op in een wereld die volgens Aleid ideaal is. Psychiatrische problemen bij kinderen erkennen. Gevolg? Ik werd twee jaar opgenomen in een kliniek en viel twee maal uit. De laatste keer omdat ik niet wist hoe ik in elkaar stak en wat dus de beste studie voor me was. Een diagnose ontkennen maakt een kind pas echt ziek. Voor mezelf geldt ook (en hiervoor zou je mijn blog moeten checken): het is veel makkelijker functioneren als je weet hoe je brein werkt. Zonder dat trap je in valkuilen, tot aan misbruik toe zelfs! Al is het maar dat mensen misbruik maken van je talenten omdat ze een keer een compliment geven waar je overgevoelig voor bent als je NIETS kunt (en drie dingen wel, waar handige vogels dus misbruik van maken).
Helaas zijn er hier boven wat typefouten ingeslopen, excuus.

Regel een/ twee moet staan: Psychiatrische problemen bij kinderen ONTkennen. Nogmaals excuus. Ik vertoon sterke aftakelingsverschijnselen omdat de zorg voor ons kind soms wat intensief is, met name tijdens schoolvakanties.

@ Klaas de Jong,

“De GGZ is al sinds zijn ontstaan een zeer discutabel en subjectief gebeuren…”

Ik ben het hardgrondig eens met uw reacties. Over het functioneren van deze gigantische hulpverlenings-industrie wordt veel te weinig gediscussieerd.

Meer hierover onder het Volkskrant artikel:

Vrijdag: Etiket helpt niet (Ruud Smits, 7-11-2008)

Natuurlijk komt er niets uit uw vingers. Uit die van mij ook niet, terwijl ik supernormaal ben. Tip: probeer iets uit uw handen te laten komen ipv uit uw vingers.

vergeten: Mijn tip van 15:59 was voor Lisette

Ik ben geen psycholoog, of expert of zo, maar simpelweg een vader…..

Ik heb 2 zoons uit een eerste huwelijk, en een 3e zoon uit mijn huidige relatie.
De oudste (uit 1974) wandelde door de basisschool heen, en strandde daarna in het voortgezet onderwijs. Geen diagnose toen, maar gewoon ” een dwarsligger, rommelig, kind. Anno 2009: Vader van een zoon en een dochter, en tevreden werkend bij de gemeente Den Haag.

Zoon 2: (uit 1979): Help! Gooit stoelen door de klas! Is niet benaderbaar! advies Lomschool! Begeleiding! Psychologen! Wordt nooit wat! (ADHD? Nooit van gehoord….)
We hebben deze ” adviseurs” als vader en moeder zoveel mogelijk afstand laten houden.
Anno 2009: Afgestudeerd aan de universiteit van Wageningen, zowat de hele wereld rondgereisd, amuseert zich kostelijk in zijn leven, heeft een ontstellend lieve vriendin, kortom totaal geen probleem.

Zoon 3: (Uit 1993) Dyslectisch! Draait alles om! Moet naar Speciaal onderwijs! Weer Psychologen, therapeuten en weet-ik-veel-experts. Mening Schooldirecteur Speciaal Onderwijs in 2003: Accepteer nu maar dat hij niet verder zal komen dan het niveau van groep 5!
Wat hebben we gedaan? Zelf thuis les gegeven, en toen dat door de rechter werd verboden, veel bijles via instituut voor dyslexie. (Toen niet in zorgverzekerings-pakket, dus peperduur!)
Anno 2009: Leerling electrotechniek op middelbare school, bouwt zijn eigen stunt-scooter, pubert als de beste,verslijt vriendin na vriendin, maar zodra hij in de gaten krijgt waar hij talent en motivatie voor heeft, wordt hij net zo´n gewone volwassene als zijn (half)broers.

Ergo: Plak geen etiket erop, wees nuchter, pik de goede adviezen eruit en voor alles: Geef je kind zelfvertrouwen.

En bij de zoon van ‘een vader’ wordt gewoon misbruik gemaakt van het zoeken van een probleem. Kom op, bedrijven moeten verplicht worden extra tijd aan iemand te besteden, en iemand niet in de Wajong te kieperen! En iemand moet er zelf voor kunnen kiezen, wel of geen diagnose. Maar ontkennen van een probleem werkt ook niet. Mijn zoon valt met onmiddellijke ingang meteen uit op school als je zijn rugzakje afneemt. Wij zijn er ook pas mee begonnen toen hij thuis zat. En zonder rugzakje wordt het Wajong. Ik denk dat de persoon in kwestie of de ouder het beste weet hoe iemand het best geholpen is. Het gevaar is dus dat we aan de andere kant problemen gaan ontkennen, en rugzakjes en speciaal onderwijs gaan afnemen van iemand als onze zoon. Die vroeger linea recta naar het speciaal onderwijs zou zijn gestuurd als kleuter. Daar lijkt me (maar ik kan niet oordelen) bij de zoon van ‘een vader’ geen sprake van. Hier lijkt een overijverige neiging tot diagnose stellen te spelen. Dit mag niet. Veel jongeren met Asperger konden vroeger naar school omdat er structuur was, maar ik liep in de jaren ’80 al vast tot in een kliniek. Mijn zoon zou in vroeger tijden in het speciaal onderwijs zijn gekomen.
Bij mij werkt het erkennen van mijn probleem als voordeel, ik trap niet in bepaalde valkuilen als ik het weet. En ik functioneer HELEMAAL niet op het werk. DE zoon van ‘een vader’ wel.

@Maria excuus voor mijn uitdrukkingsfouten. Ik ben momenteel opgebrand van de zorg voor ons kind en echt niet helder meer. Geeft niet hoor, ik doe dat zorgen met plezier.

@Lisette

Ik snap het, hoor. Ik zit zelf al mijn hele leven in de Wajong en trek het ook niet meer. Maar morgen ga ik gelukkig op vakantie naar Mexico.

Zou er ook graag heen gaan ;-). Maar ik heb verplichtingen thuis; ik besteed zo’n zestig uur per week aan het uit de Wajong houden van een jongen die volgens statistieken 95% kans op maakt. Geloof me of niet, maar dat gaat niet helemaal vanzelf. De huiswerkbegeleiding doe ik tegenwoordig ook zelf, dat mag niet meer vergoed worden van Bussemaker. Het is wel lastig met zo’n laag IQ als van mij, maar ja, je moet inleveren met de crisis. Overigens heb ik geen uitkering, en ik knok me kapot (deze zin is even serieus) om mijn zoon er later een te besparen.
Helaas, ik heb geen tijd meer voor verdere goede gesprekken. Nog een ding; sinds ik weet wat ik mankeer valt het niemand meer op wat ik mankeer. Omdat je uitsluitend je sterke kanten nog gebruikt en de rest nog veel beter kunt verhullen. Helaas geldt dit niet op internet; mijn lege huismoederdrukte (met daarbij horende schrijffouten) kan ik hier niet helemaal verbergen…

Lisette, veel plezier in dat mooie land, maar: guárdese de los cerdos!

@ allereerste reactie van Frank Lenssen.

Ik mis in de opsomming het voedingsonderdeel. Ik ben pas 26 en sta met veel plezier voor de klas. Als ik zie wat kinderen meenemen aan energiedranken en wat ze verder aan snoep etc bijkopen dan is onvoorstelbaar. Ik zou als ik kind als ik de kans had gekregen minstens net zo veel snoep en gezoete dranken kopen. het schijnt volgens mijn tandarts al zeer vroeg te beginnen door kinderen “koest en braaf” te houden met fristi. Dit gegeven samen met de overprikkeling, te drukke ouders en de belachelijke hoeveelheid clubjes leidt er toe dat kinderen hyeractief maar o zo kapot in mijn klas zitten. En dat er dan (aangezien ze soms al vanaf hun geboorte van binnen en vanaf buiten vergiftigd worden) relatief meer kinderen een ‘afwijking’ hebben, is niet zo verwonderlijk te noemen

Wiebe schreef op 28-04-2009 15:56 @ Klaas de Jong (“De GGZ is al sinds zijn ontstaan een zeer discutabel en subjectief gebeuren…”): “Ik ben het hardgrondig eens met uw reacties. Over het functioneren van deze gigantische hulpverlenings-industrie wordt veel te weinig gediscussieerd.”

Goh, Wiebe toch, dan zijn we het voor één keer tòch eens met elkander eens! Zelf heb ik namelijk de stellige overtuiging dat men zich in de NL-versie van de geestelijke gezondheidszorg nog altijd meer met elkààrs problemen (en die van zichzelf) dan met het oplossen van de problemen van de cliëntèle bezighoudt. 😀 😀 😀

Innovatieve psychiaters als Steven de Batselier (1932-2007) en Jan Foudraine (*1929) werden hier niet of nauwelijks ècht begrepen, en de blik lijkt in dit land van fanatieke hulpverleners sinds de jaren zeventig eigenlijk nog altijd onverminderd strak op de machtig interessante eigen navel (of op de problemen van een ander) dan op wèrkelijke oplossingen gericht.

Anyway, hier zijn twee pioniers van eigen bodem (althans het eigen taalgebied):
nl.wikipedia.org/wiki/Jan _Foud…
nl.wikipedia.org/wi ki/Steven_d…

Een derde – Rumold Mol – is op 2 september vorig jaar helaas vrij plotseling overleden: www.itant.org

@bert hollestelle

“”Tn de tweede plaats waag ik te betwijfelen of die lichamelijke gezondheidswetenschap nu wèrkelijk zoveel objectiever “”

dat is algemeen bekend bij iedere enigszins geneeskundig onderbouwd individu.

“”Terwijl al lang en breed bekend was dat met name teer longkanker kon veroorzaken en de tabaksindustrie moedwillig extra nicotine aan haar producten toevoegde om de consument sneller en effectiever verslaafd te maken,””

Je vergelijkt tabaksindustrie met geneeskunde, dat er duistere artsen zijn die zich voor het financiele karretje laten spannen….

“”andere, potentieel effectievere alternatieve geneeswijzen geen enkele kans gunnen bewijst nog lang niet dat je als gezondheidsindustrie per definitie ook op het goede spoor zit.””

alle alternatieve geneeswijzen , voor zover met de wetenschappelijke methode meetbaar, hebben de kans zich te bewijzen. Bijv . de Homeopathie is al talloze malen aan wetenschappelijk onderzoek onderhevig geweest en even zovele malen kansloos door het ijs gezakt.

“”Want, zoals de *blurb* op de achterkant zegt, heeft de (Westerse) medische wetenschap “gezondheid” tot nu toe altijd vooral als “afwezigheid van ziekte” gedefiniëerd, en in feite weinig of geen nieuwe kennis ontwikkeld over wat gezondheid zèlf nu eigenlijk is.””

Misschien kunt u dat even definieren wat gezondheid dan wel is, of misschien weet “Rudy Rijke” het ons te vertellen

Ik heb zel al even opgezocht wie die Rudy Rijke is : een vage zwever met de volgende website, waar je al helemaal niets mee opschiet!!

www.ekolog ischegezondheidszorg…

@Reinout (16:32u) –

U heeft gelijk, volkomen gelijk. Hoewel ik aangaf niet uitputtend te willen zijn moet dit punt hier echt genoemd worden. Kinderen ‘grazen’ de hele godganse dag door, en meestal zijn het mierzoete, dan wel moddervette produkten. Dat is heel slecht voor het hele lichaam. Ik denk dat zulk eetgedrag de basis is voor ziektes zoals anorexia en boulimia, en ook voor verschijnselen van depressie (mogelijk gekoppeld aan suikerziekte, al helemaal in het geval van de toenemende obesitas).

Al dat gevreet heeft ook de functie om gevoelens eronder te houden, naar binnen op te eten. En hier ligt ook mijn speciale en zeer diepe hekel aan een firma als McDonald’s. Dat bedrijf is erin gespecialiseerd om heel kleine, bevattelijke kinderen verslaafd te maken aan vet en suiker. Kijk alleen al eens naar de enorme hoeveelheden Coca-Cola die daar opgeslurpt worden… nog erger is het dat McD., dat ongetwijfeld kinderpsychologen goed betaalt voor hun (semi-criminele) adviezen, via ‘Happy Meals’ kinderen aan zich bindt met een speelgoedje bij het eten. In feite zet zo een bedrijf aan tot emotionele chantage: het verslaafde kind weigert nog van zijn ouders te houden als die niet éénmaal per week naar McD. willen rijden.

De menu’s van McD. veroorzaken: obesitas, anorexia/boulimia, diabetes, ernstige neuroses (zoals Body Dysmorphic Disorder, ofwel een hartgrondige hekel aan het eigen te dikke lichaam), depressie, en ook nog een enorme variëteit aan stofwisselingsproblemen.

Goed dat U mij hieraan herinnerde.

Voor de voeding reageer ik dan nog even. Je ziet het inderdaad veel, kinderen zoet houden met zoet. Wij konden vroeger geen restaurant in, maar die keer dat we er zonder kind zaten, werden vele kinders zoet gehouden met zoet. Geen kunst aan, dacht ik dan. Kortom wij geven ons kind nog steeds geen fris(tie) en toch heeft hij Asperger met ADHD-kenmerken. Sportclub 1x per week op zondagochtend, verder een zeer geregeld programma met enorm veel structuur. Weinig TV, maximaal een uur per dag de computer. En met zoetigheid zo ook ik vroeger – ik nam geen hap snoep of zoet als kind wegens een tandartsfobie. En toch was ik een zeer lastig kind dat niet thuis te houden was. Met doodnormale ingoede ouders. Dat kan een afwijkende hersenfunctie dus wel tot gevolg hebben, ook in die gestructureerde jeugd die ik had.

@Lisette (16:59u) –

voor de volledigheid: alle ongezonde diëten (veel snoep, zeer veel vet, enz.) hebben negatieve gevolgen voor lichaam en geest. Maar niet alle problemen van geest en lichaam zijn te herleiden tot een ongezond diëet in de jeugd. Dus vat U mijn tirade juist hierboven alstublieft niet al te persoonlijk op, ik geloof U onmiddellijk.

Alles wat hier is beschreven, past binnen de standaard normaal verdeling van een bevolkingssamenstelling. Dat was vroeger ook zo, dat zal ook in de toekomst zo zijn.
Bijzonder is slechts hoe elke tijd zich daarover op eigen wijze opwindt, of een plaats geeft in het bestaand van de samenleving.
Ons menselijke vermogen om een stel symptomen van een etiket te voorzien, zodat het herkend kan worden en erkenning vindt, lijkt ook onbegrensd. Ok dit is niet nieuw maar zoals het was, is en zal zijn. Het enige ‘erge’ voor de ontwikkeling van kind tot volwassene vind ik als een etiket beklijfd. Daarom heb ik ’t niet zo op etiketten die het gevolg zijn van overdreven aandacht die meer afleidt en hindert, dan helpt. Wat essentieel is voor de toekomst van elk van onze kinderen is dat zij steeds “genomen worden zoals ze zijn” en niet zoals de ander (de ouder) het kind wil ‘hebben’. Dit is voor elke ouder DE opgave.

Dank je, Frank. Misschien bedoelt Aleid het ook niet zo in gevallen zoals wij. Maar je wordt zo moe als velen niet geloven dat je kind het op school niet redt zonder rugzakje. En vooral politici doen daar heel ongenuanceerd over, en gaan met een beschouwing als die Aleid schrijft, waar best enige goede nuance tussen KAN zitten, flink bezuinigen. Waar ons kind zich nog maar net redt op school.
Goed voorbeeld doet goed volgen overigens. Ons kind gruwt ongeveer van patat, omdat mijn man dat ook absoluut niet wil hebben.

A Stuijt (17:08u) –

ik ben het eens met U dat kinderen er een recht op hebben dat ze aanvaard worden zoals ze zijn, dat allereerst.
Mijn idee is dat dat van die normaalverdeling best kan kloppen, althans in genetische aanleg, en dat er niet méér ‘afwijkelingen’ zijn dan vroeger. Maar: ik denk wel dat door inwerking van buitenaf (heb ik boven beschreven) zoals trauma, overprikkeling, slechte voeding, etc., die genmutaties zich ook daadwerkelijk aan de buitenkant manifesteren in gedrag. Dat is cruciaal en moet serieus genomen worden.

Een voorbeeld. In een nu klassieke publicatie uit 2003 (Caspi et al., Nature) liet men zien dat mensen die een kleine verandering hebben in het gen dat codeert voor een transportmolecuul (voor de neurotransmitter serotonine) ‘an sich’ daar geen probleem mee hoeven te hebben. Maar: wanneer diezelfde mensen in hun adolescentie met trauma geconfronteerd worden, dan kan zich bij hen zware depressiviteit voordoen; en dat gebeurt niet, of veel minder, met mensen die die mutatie niet hebben. Mijn stelling nu is dat voor veel kinderen de omgeving zó onaangenaam, stressvol kan zijn, dat kleine afwijkingen in hun genen nu ineens keihard naar buiten komen waar dat vroeger niet gebeurd zou zijn (zie ook het mooie bericht van Tineke, 13:14u).

klaas de Jong schreef op 28-04-2009 16:42: “Ik heb zel al even opgezocht wie die Rudy Rijke is : een vage zwever met de volgende website, waar je al helemaal niets mee opschiet!! www.ekolog ischegezondheidszorg… ”

Nou Klaas, daar zijn we dan gauw klaar mee, hè? Opgeruimd staat netjes, toch?

Iemand die zò snel met een oordeel denkt klaar te kunnen staan, hoef ìk natuurlijk niet langer serieus te nemen. Die diskwalificeert op zo’n manier gewoon zichzelf. Let’s face it, Klaas: je bent gewoon een ordinaire en primitieve ziekmaker, die in wèrkelijke genezing helemaal niet is geïnteresseerd.

Doctor Rudy Rijke (ik mocht ‘m begin jaren tachtig al eens op de Erasmus-universiteit ontmoeten en heb later – zonder dat hij daar ook maar iets van wist – bij Lemniscaat z’n boekje mogen “doen”) is toevallig een uitgesproken streng-empirisch georiënteerd wetenschappelijk onderzoeker, dus jij een waardeloze vent.

Omdat je blijkbaar niet veel verder dan een oude eerste pagina gekomen bent om je genadeloze oordeel te kunnen vellen: dìt is tegenwoordig overigens het juiste adres:www.devriesenrijke.nl , en hìer vind je wat van z’n overige werk en publicaties:tinyurl.com/ck9vb8

Je zou je eigenlijk dood moeten schamen! In ieder geval heb je hiermee afdoende aangetoond dat vruchtbare en constructieve oplossingen van jouw kant hier niet te verwachten zijn: je bent overduidelijk een onderdeel van het probleem.

===
Erger
Maar op den duur kan de diagnose erger blijken dan de kwaal. Wie zo’n etiket heeft, kan zich ernaar gaan gedragen, en anderen behandelen hem navenant. Soms is het beter als iets geen naam heeft.Het paradijs van de ‘normalen’ moet ook ruimte bieden aan rare snuiters.
====Hier ben ik het volledig mee eens.
De centrale vraag is waar de grens ligt tussen een variant op het normale en een stoornis.
Minstens 1 op 4 kinderen heeft officieel een stoornis maar voor heel veel van deze kinderen kan je perfect stellen dat het een variant is van het normale.
OK, je hebt dan misschien moeite met lezen maar je kan weer veel beter overweg met getallen.
Je bent misschien wat druk maar je presteert meer doordat je zo veel energie hebt.
enz.
Een psychiatrische diagnose is niet noodzakelijk gelijk aan een psychiatrisch probleem , dat moeten we eens met zijn allen gaan inzien.
Met een milde psychiatrische aandoening kan je net zo succesvol worden als wanneer je helemaal ‘normaal’ bent.Dyscalculie en dyslexie zijn overigens het minst een probleem met ‘ouderwets’ klassikaal onderwijs. Mensen die dyscalculie hebben zijn er enorm bij gebaat om tafels uit hun hoofd te leren, dan hoeft er namelijk heel wat minder gerekend te worden.
Mensen die dyslexie hebben zijn er enorm bij gebaat wanneer er veel klassikaal wordt gelezen (juf leest, leerlingen lezen mee of leerling leest, andere leerlingen lezen mee).
Deze problemen treden des te meer naar de voorgrond naarmate de kwaliteit van het onderwijs slechter is.

Frank Lenssen
===
Ik zou er op voorhand geen antwoord op hebben. Het beeld dat Aleid Truijens schetst lijkt in het geheel niet op mijn eigen ervaringen op de lagere school. Hoe komt dat? Is mijn geheugen zo gebrekkig?
===

Jij was er niet in getraind om al die symptomen te herkennen en te duiden. 😉
Vroeger kwam het ook veel voor dat kinderen deze psychiatrische symptomen hadden, alleen werd daar vroeger minder aandacht aan besteed.
Iemand was niet dyslectisch maar iemand was dom of ongeïnteresseerd.
Iemand had geen Asperger/PDD-NOS (waar ligt de grens?), iemand was een einzelganger.
Iemand had geen ADHD, hij was gewoon erg energiek.
Bovendien was het onderwijs zodanig dat dit soort symptomen minder aan het licht kwamen. Er werd meer klassikaal les gegeven i.p.v. dat leerlingen zelfstandig werkten in groepjes, gehoorzaamheid werd indien nodig met een lineaal afgedwongen enz.

===
Dat zijn maar drie factoren, maar ik maak me sterk dat ze ieder voor zich bijdragen aan de fenotypische (uiterlijke, gedrags-)afwijkingen van kinderen. Die hoeven lang niet altijd een genetische oorsprong te hebben, en zelfs als die er is, dan nog geldt: hoogstwaarschijnlijk kan een genetische aanleg voor bijvoorbeeld ADHD alleen tot uiting komen als er sterke omgevingsfactoren een rol gaan spelen.
===

Van bepaalde psychiatrische aandoeningen is bekend dat milieufactoren tijdens het leven invloed hebben op het wel of niet die aandoening krijgen.
In andere gevallen worden de symptomen van een psychiatrische aandoening versterkt bij ongunstige milieufactoren.
Het is een beetje een gok maar ik heb eerder de indruk dat met name de ernst van de klachten nu anders zou kunnen zijn dan vroeger maar dat vroeger bijna net zo veel kinderen een bepaalde aandoening hadden.

@Frank Lenssen
Ook ik mis een punt in de (terechte) opsomming. Het veranderde onderwijs.
Wat ik werkelijk niet begrijp is dat voor al die kinderen met problemen een duidelijke structuur erg belangrijk is. Rust reinheid regelmaat, zeg maar. En juist dat laten we na. Kinderen werken in groepjes (geeft onrust) en moeten veel zelf uitzoeken (geeft onrust). Kinderen leren niet meer, maar worden in “een rijke leeromgeving” geflikkerd. Waar ze, leergierig als ze zijn, allemaal hun eigen leerappeltje van de boom mogen plukken.
Die rijke leeromgeving is niets anders dan het vervolg op de prikkelrijke (TV en computer) omgeving waar de kinderen voor- en naschool al in verkeren. Dat MOET ook zo zijn volgens de pedagoochelaars, want de school moet mee met de moderne tijd, het kind zoekt zijn eigen leerweg en je moet aansluiten bij zijn belevingswereld.Aan de thuissituatie van een kind kunnen we als onderwijzers niks doen, maar we kunnen er toch wel voor zorgen dat de schoolsituatie veel en veel rustiger wordt. Simpel door de leerkracht weer leerkracht te laten zijn, door 90% van het groepswerk af te schaffen en door vanaf het begin rust te eisen en te brengen in de klas.
Helaas schijnt een rustige klas volgens d inspectie geen activerende leeromgeving te zijn.Nu is het bovenstaande ook maar een idee natuurlijk. Ik heb niet empirisch onderzocht of het waar is. Ik heb geen miljoenen geclaimd voor onderwijsvernieuwing vanuit het tripple-ar concept, compleet met voorlopende proefscholen. Maar in Vlaanderen zijn veel minder probleemkinderen op school, terwijl Antwerpen toch niet zo heel erg veel anders is dan een willekeurige stad in NL. Dus: vergelijkbare populatie en veel minder psychiatrische kinderen op school. Drie keer raden wat de kunnen veranderen, toch?Tenslotte: dit alles laat onverlet dat er natuurlijk ook kinderen zijn voor wie rust reinheid en regelmaat en goed gestructureerd onderwijs onvoldoende is, kinderen met een werkelijk probleem. Niemand hoeft zich door mijn betoog aangevallen te voelen dat ik zijn kind niet serieus zou nemen. Ik neem ons onderwijs alleen ook serieus en heb alleen op dat gebied enige invloed, soms.

Nou, nog één poging mijnerzijds dan maar: wanneer gaat het nu eindelijk eens tot de “genormaliseerden” dóórdringen, dat ze in wezen een volstrekt levensvijandige, mensonvriendelijke en geneurotiseerde samenleving in stand helpen houden? Met werkelijk àlle zieke kenmerken van dien?*)

“General Adaptation Syndrome” (GAS) luidt de naam van het beestje, en het werd al in 1936 door de Canadees-Oostenrijkse endocrinoloog Hans Selye (1907-1982) beschreven. Z’n boek “The Stress of Life” uit 1956 mag nog altijd als een wetenschappelijke mijlpaal worden beschouwd, die ìk eigenlijk nog nooit op een bevredigende manier overtroffen heb gezien.

Daar wilde ik het verder maar bij laten. Want onder een stelletje bijna gekgeworden lemmingen verkeren is nu niet bepaald een pretje voor een mens:www.youtube.com/watch?v=V WuiGW…

>:-o

————–
*) nl.wikipedia.org/wiki/Neurose</ a>

Bert Hollestelle schreef op 28-04-2009 17:47

ik heb deze pagina bekeken van dr Rijke , het bekende vage geneuzel van dubieuze ‘artsen ‘ die het spoor bijster zijn, Bert .

Lemniscaat is ook een vooraanstaande en toonaangevende uitgever van boeken op het gebied van alternativo’s , aluminiumhoedje ,groene marsmannetjes en andere gefrustreerden, Bert.

Je bent gewaarschuwd, je gaat dezelfde weg op als Silvia millecam , die vertrouwen had in het geleuter van ene Jomanda en we hebben gezien hoe dat afliep.

Piet Pietersen schreef op 28-04-2009 17:57

goed stuk

===
Maar in Vlaanderen zijn veel minder probleemkinderen op school, terwijl Antwerpen toch niet zo heel erg veel anders is dan een willekeurige stad in NL. Dus: vergelijkbare populatie en veel minder psychiatrische kinderen op school. Drie keer raden wat we kunnen veranderen, toch?
===Niet (veel) minder psychiatrische kinderen op school, wel minder problemen met en voor hen omdat de leerlingen minder last hebben van hun handicaps in het meer gestructureerde onderwijs.
Als je al dyscalculie hebt en je zelfstandig wiskunde moet leren…
Als je al dyslexie hebt en je zelfstandig beter moet leren lezen…
Als je al PDD-NOS/Asperger hebt en je zelfstandig moet leren om in groepjes te werken…
Als je al ADHD hebt en je zelf moet bepalen wat wanneer je doet..Juist wanneer je een psychiatrisch ‘probleem’ hebt dan ben je gebaat bij structuur, nog meer dan al het geval is voor alle ‘normale’ kinderen.

Verfrissende column. Je doet al gek genoeg als je maar gewoon doet zou ik zeggen.
Of er samenhang is met bijvoorbeeld onze enorm toegenomen informatie- en kennis d.m.v. de nieuwe media, de marktwerking in de zorg (dus ook die bij de psychische ziekten) of gewoon voortschrijdend inzicht en kennis, weet ik niet.
Maar etiketteren heeft behalve bij medicijnen meestal negatieve effecten en alleen al daarom lof voor Aleid Truijens.

@Aleid Truijens, schreef
Er lijkt sprake van een epidemie aan psychiatrische stoornissen.Het is volgens gebruik in Nederland over komen waaien uit Amerika en natuurlijk neemt men dat in Nederland klakkeloos over.

Nou ik ben heel blij dat mijn zoon het etiket dyslexie heeft gekregen na jaren van sukkelen en waarin hij dacht dat het aan hem lag dat hij bepaalde dingen niet kon aanleren en daardoor nog steeds een vreselijk minderwaardigheidscomplex heeft.Door dit etiket hebben docenten vreemde talen hem door de middelbare school heen kunnen slepen met een diploma en doet hij nu eindelijk een opleiding waar hij op zijn plaats is. Soms zijn etiketten gewoon nodig. In zijn geval had het alleen maar positieve efeecten, hij bloeide op, hij was niet stom zelfs bovengemiddeld intelligent,hij wost niet wat hij hoorde.

marcha schreef op 28-04-2009 21:47
Probleem is niet dat er geen goede diagnoses gesteld worden.
Probleem is wel dat kinderen nauwelijks mogen afwijken van de norm. Dan meteen een etiket krijgen opgeplakt. Waarschijnlijk ligt dat aan de toegestane norm-afwijking, die ogenschijnlijk, volgens mij, te smal is bepaald.

GVerhoef schreef op 28-04-2009 17:59

Mee eens.
Het gebrek aan “rust, reinheid en regelmaat” op scholen (vooral middelbare!) is m.i. de crux.
Ik vind het getuigen van zéér grote naïviteit om te veronderstellen dat jongeren uit zichzelf “rationeel” en “oplossingsgericht” kunnen werken, en zeker samenwerken.

De school behoort een plek te zijn waar je beloond wordt op je intellectuele inspanning. Tegenwoordig lijkt het er bijna meer op, dat je beloond wordt op hoe goed je in een groep bent. En dan geen gewone groep maar een groep met *jongeren*, oh hell.

De popi-jopi’s en ‘normalen’ winnen zo, de schoolsamenleving is veel meer een primitieve samenleving geworden.

Voor mij persoonlijk geldt vermoedelijk dat ik het stukken makkelijker gehad zou hebben als ik in het schoolsysteem van mijn ouders (of dat van Vlaanderen idd) les had gehad. Dan had ik helemaal geen diagnose nodig gehad (ik had dat nódig ja, want anders hoor je je maar aan te passen, of te vertrekken).

Mensen die problemen hebben met bepaalde diagnoses, moeten eens bij zichzelf te rade gaan, hoe zij zich zelf – als ze nú jong waren én op school zaten – tegenover zo iemand gedragen zouden hebben.

Zonder de echte problemen te willen bagatelliseren, vind ik dat Aleid een goed punt heeft.

In mijn generatie waren er ook kinderen die een tikkeltje te druk of rustig waren maar die zijn allen toch goed terecht gekomen en ik denk dat dat komt omdat wij op tijd naar bed moesten, niet urenlang zonder begeleiding onze eigen gang konden gaan (destijds plaatjes draaien, nu computeren) en je diende de volwassenen in je omgeving te gehoorzamen.

De leukste kwajongens -en meiden-streken vielen daardoor extra op. Vooral omdat je erg slim moest zijn..De kinderen die echte psychische mankementen hadden vielen op die manier HEEL erg op.

Laten we blij zijn dat die kinderen heden ten dage goed geholpen kunnen worden maar de sterke neiging om werkelijk elk kind te ‘psychologiseren’ is naar mijn mening behoorlijk doorgeschoten!

Mijn kleinzoon heeft af en toe een driftbui als hij niet direct z’n zin krijgt en lijkt daarin op z’n groot en overgrootvader. Zijn driftbuien worden steeds minder want de strafmaat: een week lang geen DS1 spelletje..(-:

Thomas Szasz:
www.youtube.com/watch?v=Q j7Gme…Wie eerst voor ketters en heksen doorgingengen, werden daarna ‘wetenschappelijk’ krankzinnig verklaard (men ‘ontdekte’ dat het kwam door masturbatie), en inmiddels is dat dus uitgedifferentieerd tot minstens 300 verschillende diagnoses. De geestelijke werd psyscholoog! En islamofobie zal er ook nog wel aan worden toegvoegd, daartegen zal de overheid dan wel een stofje aan het drinkwater toevoegen.Ik kan de boeken van Thomas Szasz van harte aanbevelen, speciaal ‘De waan van de waanzin’.”De verdienste (ironie) van masturbatie als een ernstig medisch probleem onderkend te hebben komt toe aan een anonieme geestelijke, die arts werd en omstreeks 1710 een verhandeling publiceerde onder de titel ‘Onania of de afschuwelijke zonde der zelfbevlekking’. (…) In ieder geval moet Onania aan een sterke behoefte onder het volk beantwoord hebben — wellicht de behoefte om bedrogen te worden, dit keer door de medische en niet door religieuze autoriteiten — want tegen 1730 bereikte het boek zijn vijftiende druk en tegen 1765 zijn achttiende.

Ja, het is wat, dat medisch-industrieel complex. De hulpverleningsmafia weet zichzelf een hoop werk te verschaffen. Maar geen wonder natuurlijk, als de overheid toch garant staat voor de financiering. AWBZ kost ook 22 miljard per jaar, niemand die weet waar het aan wordt besteed, lees je dan een paar weken geleden in De Volkskrant.

Generatie op generatie laat zich en zijn kinderen bedriegen door een stel ladenlichters die zich psychologen noemen. Als je een vrouwenblad doorbladert of Psychologie, dan zie je geen enkel verschil — gewoon eindeloze hoeveelheden geroddel, niets ervan is op iets zinnigs gebaseerd.

“Hoera, mijn kind mankeert ook wat! Ik was al bang dat hij zou afwijken van de rest.”

Want wat zijn de mensen toch graag slachtoffer.

Lezen en rekenen, de enige dingen die ze in 6 jaar zouden moeten leren, dat kunnen ze na 10 jaar school nog niet. Dat blijkt dan wanneer ze de pedagogische academie willen gaan volgen. Want alles is natuurlijk belangrijker dan lezen en schrijven. Lezen en schrijven doen we er namelijk gewoon even bij, tussen de rest van het tijddoden door.

Misschien dat de kinderarbeid weer ingevoerd kan worden, dan kunnen ze al die lichamelijke energie op een nuttige manier kwijtraken, komt er tenminste nog iets produktiefs uit hun handen.

Ja, hoor, ADHD is een ziekte: hahaha.

@Yedidi, de diagnose adhd wordt echt niet zomaar gesteld en krijg je niet als je “zomaar” een druk kind bent. Zo’n kind maakt zijn ouders letterlijk gek.Het belangrijkste kenmerk is dat dit kind nooit rustig kan zijn of geconcentreerd,kan een kind dat wel, bv het kan een DS1 spel spelen een tijdlang rustig en geconcentreerd dan heeft het geen adhd. Jij hebt waarschijnlijk nooit zo’n kind meegemaakt, zelfs als het zit schopt het draait het en beweegt het. Een kind met adhd kun je dus ook niet in een gewone klas plaatsen want het trekt alle aandacht naar zich toe.Zo’n kind kan gewoon niet anders. Het is een belediging voor zulke ouders om te zeggen dat het ligt aan de opvoeding of de maatschappij. Ook in een gezin met rust regelmaat en alles
heeft dit kind nog gewoon adhd. Voor de goede orde, ik heb niet zo’n kind,mijn kind was gewoon druk, maar kon zich soms wel concentreren op bepaalde dingen zoals
puzzle’s leggen en kreeg daarom gelukkig niet de diagnose. Nu is het dan ook over in de puberteit, heeft een kind echt adhd dan gaat dat niet over en moet je medicijnen slikken.

k.jacobs,

Lees nog eens wat ik heb geschreven!?

Nergens heb ik gezegd dat er kinderen zijn die niet zulke problemen hebben. Ik heb wel gezegd dat we blij moeten zijn dat die kinderen vandaag de dag hulp kunnen krijgen…zonder ELK kind dat druk is meteen als ADHD-er te bestempelen.

===
de diagnose adhd wordt echt niet zomaar gesteld en krijg je niet als je “zomaar” een druk kind bent.
===Het simpele feit dat veel meer mensen die diagnose hebben dan wat mogelijk is volgens het internationaal onderzochte percentage geeft aan dat veel mensen wel onterecht die diagnose ADHD krijgen.
Helaas maakt Ritalin (= rilatin) niet-ADHD-ers juist drukker i.p.v. minder druk: medicatie —> drukker kind —> meer medicatie.

@Yediddi en Piet, ik vraag me af wie dan die kinderen dat etiket geeft. Een goede orthopedagoog dus niet. Doen die ouders dat zelf? Voor dyslexie moet je een verklaring hebben die opgesteld is door een orthopedagoog maar volgens mij kan iedere ouder op school beweren dat haar/zijn kind adhd heeft. En daarom hebben zoveel kinderen onterecht die diagnose en zo benadelen ze kinderen die echt iets hebben want zij worden niet meer serieus genomen.

klaas de Jong schreef op 28-04-2009 18:22: “Je bent gewaarschuwd, je gaat dezelfde weg op als Silvia millecam , die vertrouwen had in het geleuter van ene Jomanda en we hebben gezien hoe dat afliep.”

Zal met je “waarschuwing” rekening zien te houden, Klaas. 😀 😀 😀

Als jij nu in de tussentijd je hysterie hierover wat probeert te versterken, en kijkt in wat voor andere waanideeën je dan nog meer terechtkomt, dan komt het vast nog wel eens goed met je.

Je hoeft dat niet persé ook hier te doen (liever niet eigenlijk!), maar mag het gerust eens ongeremd voor jezelf gaan opschrijven.

Bij Lemniscaat ben ik destijds overigens na een knallende ruzie met slaande deuren vertrokken: ze waren me daar niet radicaal – want ondanks alle mooie pretenties die ze er hadden veel en veel te kleinburgerlijk – genoeg. 😀 😀 😀

k.jacobs,

Je geeft zelf het antwoord al!

Helaas bestaan er veel afgestudeerde mensen die snel rijk willen worden en merken dat de spoeling akelig dun is…Dus worden zij creatief en verzinnen allerlei zaken – voor zichzelf- om toch vooral heel snel met vervroegd pensioen te kunnen gaan over de ruggetjes van onze kindertjes.

De medicijnfabrieken zijn HEEL blij met deze afgestudeerden want naast alle voordeeltjes die deze mensen al hebben krijgen ze ook nog eens een prachtige BONUS als zij hun patientjes volstoppen met hun medicijnen.

De heel foute ‘medicijnman’ (zoals ik heb geleerd in mijn jeugdige jaren) valt daarbij in het NIETS.

Mijn kleindochter van nog geen 6 jaar oud deed heel moeilijk over eten (grote strijd!) en het woord ‘anorexia in wording’ was al gevallen door artsen.

Tot op de dag dat zij op een camping weer zat te lummelen over haar bord eten -waar ze normaliter een heel uur over deed- er een vrolijk karretje langskwam om aan te kondigen dat er een leuke activiteit ging gebeuren voor kinderen. Ze wilde meteen van tafel om er achteraan te rennen en dat mocht niet van mijn dochter want: eerst je bord leeg eten!

Binnen 3 minuten had zij dat bord leeggegeten.. (en dat zal zij nog heel lang moeten horen van de mensen die van haar houden)

Als je maar lang genoeg zoekt vind je afwijkingen. Waarom was het begrip ADHD in de 50-ger jaren een onbekend begrip? En zelfs in de 60-ger jaren? Waarom wordt er zo weinig onderzoek gedaan naar al die afwijkingen die voor 1968 bijna nooit voorkwamen? Het onderwijs heeft daar natuurlijk aan bijgedragen, want als al die jeugdige heethoofdjes zich hun hele schoolcarriere ongestraft kunnen misdragen, Tsja wat wil je dan. De ouders doen niet meer aan opvoeding vanwege te druk, of vanwege moslimfundamentalisme. Dump je kinderen in creches of op straat, en geef anderen de schuld als het misgaat. En de huisarts schrijft anti-ADHD pillen voor.

Het is wel een plaag, die onopgevoede kinderen. Plak er een etiquet op, stop ze vol met pillen en dan zou het beter gaan. Het is de neoliberale prestatie maatschappij die al deze ellende heeft veroorzaakt. Je moet als je 10 jaar oud bent al een deel zijn van de productie maatschappij. Als het niet goedschiks kan dan moet het kwaadschiks. Met pillen, of met Rouvoet. In Moslim-landen zijn bewoners eigendom van een godsdienst, in neoliberale landen, zoals Nederland, helaas gesteund door het CDA, zijn inwoners eigendom van het neo-liberale productie proces. Tot in de eeuwigheid economische groei. De VOC-mentaliteit. De Pietje Bell’s mogen niet meer. En voor Dik Trom is al helemaal geen plaats. Iedere Nederlander moet een doorsnee productiewerker worden. Behalve de bankiers, die mogen hun gng gaan, tot de volgende crisis.